Αποχωρισμός..Περίεργη λέξη.Άλλοτε συνυφασμένη με θετικές και πολύ συχνότερα με αρνητικές σκέψεις κι αισθήσεις.Εξάλλου υπάρχουν χίλια δύο είδη αποχωρισμών που διακρίνονται μεταξύ τους κυρίως από το τί αποχωρίζεσαι,από το ποιόν αποχωρίζεσαι...Το γιατί ανήκει σε καποιά άλλη ίσως κουβέντα.
Ο αποχωρισμός που απασχολεί εμένα προσωπικά είναι του χωριού μου.Καθώς και των εδώ αγαπημένων μου προσώπων που ούτως ή άλλως κυρίως γι αυτά έρχομαι.Και εντάξει,μπόρει να μην περνάω καλά κάθε χρόνο,μπορεί να είμαι αρκετά καυστικός και περιπαικτικός με τα εδώ δρώμενα,αλλά όπως και να το κάνουμε υπάρχουν πράγματα που με συγκινούν κάθε φορά που έρχομαι στις ρίζες της οικογένειας μου.
Ακριβώς αυτό.Οι ρίζες..Οι ρίζες όπως αυτές διασώζονται στα βάθη του χρόνου και ενίοτε στα βάθη της Ανατολής.Το χωριό μου άλλωστε είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την προσφυγιά και ό,τι αυτή περικλείει.Ζωντανές ιστορίες που ταυτίζονται με τις ιστορίες και τις διηγήσεις κάθε απλού ανθρώπου της περιοχής.Και ιστορίες που πολλές φορές διασώζονται και περνούν από γενιά σε γενιά μέσα από ντοκουμέντα.
Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς φωτογραφίες καθώς και έγγραφα από μια άλλη εποχή κάπου στο 1920.Άλλοτε 1922,άλλοτε 1923...Αλλά και μεταγενέστερα.Ανεξάρτητα όμως από την ακριβή χρονολογία όλων αυτών ο παρονομαστής είναι κοινός.Πόντος,Θράκη,Μικρασία...όπου χτυπούσε η καρδιά του Ελληνισμού..Όπου το μυαλό των σημερινών κατοίκων του Φιλώτα γυρίζει συνεχώς,είτε με κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα για αφορμή-ένα όνομα,ένα τραγούδι,ένας χορός-είτε εντελώς ασυναίσθητα..υποσυνείδητα.
Ακομά κι ένα άτομο της δικής μου ηλικίας δε θα εντυπωσιασθεί όταν πιάνει στα χέρια του μια φωτογραφία των παππούδων του ή ένα βιβλιάριο γραμμένο σε ελληνικά και τουρκικά που αναφέρεται για παράδειγμα στο 1923?Νομίζω πως η απάντηση είναι καταφατική.Τουλάχιστον όσο με αφορά κάθε χρόνο ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο.Καινούργιο και συνάμα παμπάλαιο τώρα που το σκέφτομαι.Γιατί μπορεί να το ανακαλύπτω τώρα αλλά να είναι καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι για δεκαετίες ολόκληρες.
Μόνο συγκίνηση μπορεί κανείς να αισθανθεί όταν επεξεργάζεται τέτοιου είδους οικογενειακά κειμήλια.Αλλά ας επανέλθουμε στο κύριο θέμα,τον αποχωρισμό.
Σήμερα και αύριο είναι μέρες αποχωρισμού.Φιλικά πρόσωπα,συγγενείς,η γιαγιά μου και τα λοιπά.Κι όσο και να βιάζομαι να φύγω από εδώ,στην πραγματικότητα θα στεναχωρηθώ γιατί θα κάνω καιρό να δω αυτούς τους ανθρώπους.Και ίσως πρόσωπα που δεν πρόλαβα να δω,αλλά το χωριό εδώ ήταν η αρχή της γνωριμίας μας,της επικοινωνίας μας.Anyway που λένε και στο χωριό μου...!
Επειδή όλο αυτό το κύμα-κλίμα νοσταλγίας,μελαγχολίας τείνει να με σκεπάσει κι επειδή βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού που άλλα κύματα,πιο δροσερά είναι προτιμότερα,ας σκεφτώ ότι η αυριανή μέρα θα είναι στην αρχή της μέρα αποχωρισμού αλλά από το μεσημέρι και μετά γρήγορα θα μετατραπεί σε μέρα επανένωσης,"σμιξίματος" της πατρινής τρέλας!!!!!Όχι στην Πάτρα αλλά κάπου στη Φθιώτιδα!!!!Πάμε για φρουτοφανταστικές καταστάσεις..Και πραγματικά αισθάνομαι σα να ξεκινά το καλοκαίρι μου αύριο...Κι αυτό το λέω γιατί αρχής γενομένης από τη Φθιώτιδα και τις εξωτικές Λιβανάτες(!!)..το μενού μετά γράφει με μεγάλα γράμματα ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ.............Η εικόνα τραβηγμένη από το ενετικό κάστρο της Κυπαρισσίας ισοδυναμεί με χίλιες χιλιάδες λέξεις...Που ως ομιλητικά παιδιά που έιμαστε στην εκεί παρέα,θα τις πούμε και με το παραπάνω..!!!!!!!!
Προς το παρόν ας προετοιμαστώ με αφωνία(!)........
Ηρεμία πριν την καλοκαιρινή "μπόρα" των διακοπών!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου