Τρια χρόνια μετά..

Κι όμως πέρασαν τρια χρόνια...Τρια ολόκληρα χρόνια από εκεινή τη "μαύρη" μέρα..
Και τώρα που το σκέφτομαι μαύρη εντός κι εκτός εισαγωγικών..
Ήταν η μέρα που μαύρισαν οι ψυχές όλων των ανθρώπων που ζήσαμε στιγμές τραγικές,στιγμές αγωνίας,στιγμές απόγνωσης...Κι ήταν αυτές οι στιγμές που γρήγορα μετατράπηκαν σε στιγμές τρέλας,αλλοφροσύνης,σπαραγμού..

Το ερώτημα είναι ακριβώς τρία χρόνια μετά τι στιγμές ζούμε όταν το μυαλό μας γυρνά πίσω στις 24 Αυγούστου του 2007...Όχι δεν είναι στιγμές..Είναι συναισθήματα βαθιά ριζωμένα μέσα μας που θα μας συνοδεύουν για μια ζωή..Δεν είναι στιγμές πόνου,είναι πόνος...Δεν είναι στιγμές θλίψης,αλλά θλίψη...Και σίγουρα δεν είναι στιγμές θυμού,είναι οργή.

Οργή γιατί ακόμα και τρια χρόνια μετά κανείς δεν έχει τιμωρηθεί για το μεγαλύτερο έγκλημα που διετελέσθηκε στη σύγχρονη ιστορία της περιοχής μας..Και έτσι αισθανόμαστε,ακόμα και άνθρωποι που δεν καταγόμαστε από τη Ζαχάρω,αλλά μεγαλώσαμε,ζήσαμε και ζούμε εδώ..
Πώς αλλιώς μπορεί να αισθάνεται άλλωστε κάποιος,όταν μέσα σε μια ημέρα όλα γύρω του αλλάζουν..Γιατί εκείνη τη μέρα ίσως αντιληφθήκαμε πόσο όμορφος ήταν ο τόπος μας..Πόσο πράσινο είχε ο τόπος μας...Απλά κοιτώντας πόσο μαύρος ήταν την επόμενη μέρα..!

Κι όμως η ελπίδα ανθίζει..Και σε κάποια χρόνια τουλάχιστον ένα μέρος εκείνης της φυσικής ομορφιάς θα επανέλθει,η οικονομία της περιοχής θα συνεχίσει να στέκεται όλο και περισσότερο στα πόδια της,οι κατεστραμμένες υποδομές θα αντικατασταθούν πλήρως.

Αλλά και πάλι η Ζαχάρω δε θα είναι ποτέ ίδια..Γιατί κάθε τόπος ταυτίζεται με τους ανθρώπους που τον κατοικούν,που τον πονούν.Κι αυτοί οι άνθρωποι δε θα είναι ποτέ όπως πριν..Όσοι ευτύχησαν να μη θρηνήσουν οικογενειακά τους πρόσωπα και πόσο μάλλον όσοι έχασαν τους ανθρώπους τους.....

Όσα χρόνια κι αν περάσουν το μυαλό θα γυρίζει πίσω,η καρδιά θα χτυπά δυνατά και τα μάτια θα βουρκώνουν...
Απλά,ασυναίσθητα,αυθόρμητα με ένα "κοίταγμα" σε εκείνες τις στιγμές..



"Για τους κήπους της γης,για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.."