(Μια πανάρχαια προφητεία κάπου στα βάθη της Μεσοποταμίας έλεγε πως στις 88 μέρες ζωής του blog,η συνέχεια μιας συνταρακτικής δημοσίευσης θα άλλαζε τη ροή της παγκόσμιας ιστορίας...)
Ξαναγράφει(!) η συντάκτρια ΓΙΟΥΚΑ ΛΙΛΙ:
".....................
Το έπος του Hamoura-B*
ή Μία Ωδή στην -Αγία- Αυτόματη Γραφή και τα Οικουμενικά Κλισέ
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ="Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή,από τον πρόλογο..Γιατί μόνο έτσι θα εκπληρωθεί η προφητεία........!")
Πρόλογος
Θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία παλιά όσο και οι πρώτες φωτιές που ανάφτηκαν από ανθρώπους στα βαθιά σπήλαια της απέραντης Ασίας. Μια παραβολή βγαλμένη από τα βάθη της ιστορίας των αρχαίων φυλών της Ινδοκίνας. Μια ιστορία, που βρίσκεται στον πυρήνα της λαογραφίας των περιοχών αυτών, καθώς είναι κομμάτι του τελετουργικού της ενηλικίωσης των αγοριών, το οποίο γίνεται με σελήνη δεκατριών ημερών και κατά τη διάρκεια του οποίου αυτή η ιστορία απαγγέλεται στα σανσκριτικά από τον ιερέα της φυλής, όταν το αγόρι που πρόκειται να μυηθεί στον κόσμο των ανδρών και της λατρείας, έχει συμπληρώσει την δέκατη τρίτη μέρα του δέκατου τρίτου έτους της ζωής του, μέσα σε ένα οργιαστικό κλίμα παγανιστικών χορών (και ξέφρενων πανηγυρισμών) και λίγη ώρα πριν τον περιτμήσουν. Ο άνεμος, που μετέφερε τους ψιθύρους των Ινδουιστών μοναχών μέσα στους αιώνες, την έφερε σήμερα από το δρόμο του μεταξιού και στη δύση, για να μεταδοθεί σε όλη την οικουμένη η σοφία των σαμάνων του Βισνού και να μείνει παρακαταθήκη τους για τις επόμενες γενιές στους αιώνες των αιώνων αμήν.
Μέρος Πρώτο: Τα χρόνια της αθωότητας
Ήταν μια φορά ένα μικρό κοριτσάκι. Για τις ανάγκες της αφήγησης θα την πούμε Γιούκα Λίλι. Η Γιούκα, λοιπόν, ήταν ένα χαρισματικό κοριτσάκι, που από τα παιδικά της χρόνια δενόταν με ζουρλομανδίες με εγκάρδια φιλία με ένα επίσης χαρισματικό αγοράκι, τον οποίο για τις ανάγκες πάντα της αφήγησης θα ονομάσουμε Σπιρτούλη (γιατί ήταν πολύ χαρισματικός και έξυπνος- αλλιώς δεν θα κάνανε και χωριό έτσι κι αλλιώς). Τα δύο παιδιά, γνήσιοι απόγονοι των Τεμπέληδων της Εύφορης Κοιλάδας* μεγάλωσαν αγαπημένα και χαρούμενα τρέχοντας στα ξανθά λιβάδια του Τενεσί, σκαρφαλώνοντας πάνω στις σφενταμιές και ψαρεύοντας πέστροφες στα κρυστάλλινα νερά δροσερών ποταμών. Η φιλία τους χρόνο με το χρόνο γινόταν πιο δυνατή, καθώς τα πνεύματά τους συνδέονταν με μία επικοινωνία άνευ προηγουμένου στα ανθρώπινα χρονικά. Επικοινωνούσαν με κύματα και πολλές φορές πάνω στην κλιμάκωση αυτής της ηδονικής επικοινωνίας έπιαναν και σήματα εξωγήινων, πράγμα που τους έδενε ακόμα περισσότερο μεταξύ τους, γιατί το υπόλοιπο χωριό τα λέγε αγγελοκρουσμένα και τα είχε περιθωριοποιήσει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν απλώς αριθμομνήμονες, παιδιά indigo και πολύ μπροστά από την εποχή τους. Τελοσπάντων, λοιπόν, πέρα από όλα αυτά τα συνέδεε όμως και κάτι άλλο. Ακόμα βαθύτερο και πιο δυνατό. Ένα κοινό όνειρο. ( “I have a dream”, έλεγαν το ένα στο άλλο τις κρύες νύχτες του χειμώνα πίνοντας ζεστό κακάο γύρω από τη φωτιά της φυλής). Το όνειρο ενός κοινού εντυπωσιοθυρικού, ψωνίστικου, μα κυρίως εξυπνακίστικου… BLOG!!!!!!!
Μέρος Δεύτερο: Η άτιμη προδοσία του Σπιρτούλη
Αλλά που να ξεραν ότι αυτήν την σχεδόν καρμική σχέση μεταξύ τους θα την αποσυνέθετε το ύπουλο σαράκι της προδοσίας ( ωωωω μα ναι…). Γιατί ο μικρός Σπιρτούλης, όταν μεγάλωσε λίγο, την είδε πολύ γαμιάς και μάλλον όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων μέσα από επιστημονικές διαδικασίες είχε μπει μέσα του ο Μαύρος Πιτ και το Γιέτι παρουσίασε σεχταριστικές και αυτονομιστικές συνάμα τάσεις (εξ ου και σήμερα είναι γνωστός στις κακόφημες πιάτσες την Place de la Concorde με το προσωνύμιο Autonomy Boy) και αφήνοντας ανεξέλεγκτους τους σφιγκτήρες των εντοσθίων του να εκλύσουν τόνους μεθανίου στην ανυποψίαστη, αθώα, αγνή, άσπιλη, αμόλυντη και ανέγγιχτη από την κακία και τη μοχθηρία αυτού του άπονου ντουνιά Γιούκα (που πα να πει την έκλασε ασυστόλως και με ξετσιπωσιά νεόπλουτης Κολωνακιώτισσας) έκανε – άκουσον- άκουσον εκεί- ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΗΜΗΝ (της) ΔΙΚΟ ΤΟΥ BLOG!!!!!! Η Γιούκα, τότε, κατάλαβε την πικρή ματαιότητα της ανθρώπινης φύσης, την πληγή που αφήνει το αγκάθι του εγωισμού και της περηφάνειας και την θεωρία της σχετικότητας. Ένιωσε για πρώτη φορά να δοκιμάζεται η πίστη της στους ανθρώπους. Ένιωσε για πρώτη φορά τον παρθενικό υμένα κάτι να σκίζεται και να σπάει μέσα της. Ένα δάκαρυ κύλησε στο μέτωπό της. Όλος της ο κόσμος γινόταν συντρίμμια γύρω της. Ένιωθε…βιασμένη. Μισούσε το σώμα της. ( “Σε μισώ σώμα”, έλεγε κλαψουρίζοντας και τραγουδώντας στα συντρίμμια της ζωής μου, τα κομμάτια της ψυχής μου πέφτουν κάτω ένα ένα… της Despina Vandi1 όντας όμως μόνη της πια τα κρύα βράδια στο ντους πίσω από την κουρτίνα του Ψυχώ). Όλα αυτά τα ανέμελα χρόνια στο γαλατικό χωριό της Εύφορης Κοιλάδας, μήπως, τελικά δεν σήμαιναν απολύτως τίποτα; Τέτοιες σκέψεις οδήγησαν την Γιούκα … στην πλατεία Συντάγματος (εκεί γύρω στο σωτήριο ακαδημαϊκό έτος 2007- 2008), κρυμμένη πίσω από μια emo φράντζα και εισπνέοντας τόνους λακ, σε μια απόπειρα να δώσει τέλος στην άχαρη ζωή της που λίμναζε στα ελώδη νερά της απάθειας..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου