Η ζωή τραβά την ανηφόρα..

16 Νοεμβρίου σήμερα...Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις..!
Μόλις δύο μέρες μετά τις εκλογές,μόλις μία μέρα πριν την ιστορική επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ζητήματα που οδηγούν σε συγκρίσεις.Ειδικά στους καιρούς μας η σύγκριση γεγονότων και καταστάσεων του "τότε" και του "σήμερα" είναι περισσότερο από αξιόλογη.
Άξια λόγου λοιπόν,άξια προσεκτικής ανάλυσης,άξια προς εξαγωγή σπουδαίων συμπερασμάτων για τις εκάστοτε πολιτικές πραγματικότητες της χώρας μας,για τον τρόπο πολιτικής σκέψης των Ελλήνων,για τον τρόπο που εκφράζει την αντιδρασή του ο λαός μας,για την ποιότητα της αντίδρασης αυτής.

Αρχής γενομένης από το "σήμερα" σε μια αντίστροφη αναζήτηση συμπερασμάτων..Το "σήμερα" που γίνεται προχθές(χωρίς εισαγωγικά)..
Οι κάλπες έκλεισαν,μάλλον οριστικά μετά την αγέρωχη κυβίστηση του Τζωρτζ..
Οι αναλύσεις για δεύτερη Κυριακή δυνάμωσαν.
Τα εν Ελλάδι συμπεράσματα βγήκαν.Στην Ελλάδα της (50+)% αποχής.
Που με εκπληκτική απόδοση μπορεί να κάνει ένα ποσοστό της τάξης του 20% βάσει απόλυτης αριθμητικής να φαίνεται γίγαντας του 60%.Τα παραδείγματα πάμπολλα.

Και έτσι κάποιος κύριος ονόματι Στρος Καν δήλωσε περηφάνως"Οι Έλληνες είπαν ναι στο ΔΝΤ!"
Άσε μας ρε Στρος Καν..!

Αυτό ήταν ίσως το μήνυμα των εκλογών.
Κανένα άλλο!
Απλά ο ......με μειωμένα αντανακλαστικά λαός μας δεν ήταν δυνατόν να το αποκωδικοποιήσει όπως έκανε το.. γατόνι ο Στρος Καν..
Εντελώς συνειρμικά και άσχετα αν ταιριάζει από ομοιοκαταληκτική άποψη,μου'ρθε στο νου η φράση.."Να τη φας και να'ναι κρύα".
Και αφού δηλώσω προς το παρόν αδυναμία να ερμηνεύσω τη φράση(συγγνώμη Μαράκι!)θα συνεχίσω ακάθεκτος.
Για να μεταβείς λοιπόν από την κάλπη της Κυριακής εώς τα γεγονότα του Πολυτεχνείου,μια πιθανή συνάρτηση μετάβασης θα μπορούσε να είναι...η Μεταπολίτευση.
Η περίοδος που ξεκίνησε με τόσα όνειρα για μια καλύτερη Ελλάδα και έφτασε σήμερα να αποτελεί τριάντα χρόνια τόσο περιεκτικά στις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος και στα π,λ-άθη του λαού μας.Λάθη νοοτροπίας,πάθη του "εύκολου τρόπου-άσχετα αν είναι ο ενδεδειγμένος',λάθη και πάθη που οδήγησαν στο έλλειμμα.Όχι,δε λέω το οικονομικό.Εγώ λέω το έλλειμμα φιλοτίμου,συνείδησης και λογικής του λαού μας.Συνέπεια του οποίου ήταν και το άλλο,το δύσβατο,το 5 6 8 13 15 τοις εκατό και πάει λέγοντας.

Όταν στην τρίτη λυκείου,τέτοια μέρα το σχολείο μας επισκέφτηκε ο Δημήτρης Παπαχρήστος,εκφωνητής του Πολυτεχνείου μας έδωσε μια άλλη οπτική των τότε πρωταγωνιστών της εξέγερσης.

Οπτική στα πλαίσια της οποίας η ιστορική αλήθεια σε ένα έστω μικρό μέρος της αποκαταστάθηκε..
Αλήθεια που αποκατέστησε την "αλήθεια"συγκεκριμένου πολιτικού χώρου,που τότε ανεπιτυχώς προσπάθησε να ελέγξει,να οικειοποιηθεί την εξέγερση.
Αλήθεια που ήθελε κάποιους πρωταγωνιστές του "τότε" αργότερα να εξαργυρώνουν τη συμμετοχή τους σε πολιτική καριέρα και σήμερα οι ίδιοι να είναι επαγγελματίες γυρολόγοι που κάθε τόσο οικειοποιούνται έννοιες όπως δημοκρατία,ελευθερία,δικαιοσύνη,χρωματίζουν έννοιες όπως προοδευτικότητα,αξιοπρέπεια.

Το πολυτεχνείο δε χρωματίζεται.Γιατί ήταν κοινωνικό κίνημα.Και ήταν κίνημα διότι εξέφραζε την αντίδραση όλης της κοινωνίας απέναντι σε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα που ακριβώς απασχολούσε όλη την κοινωνία.
Μετά από τριάντα χρόνια άραγε θα παύσουν ορισμένοι να οικειοποιούνται τα γεγονότα?
Θα παύσουν να καπηλεύονται τη ζωντανή ιστορία ολόκληρου του ελληνικού λαού?
Θα σκεφθούν οτί στις γελοίες διακρίσεις και τους χρωματισμούς η ιστορία χαμογελά ειρωνικά?

Ακριβώς επειδή η δημοκρατία,η ελευθερία,η δικαιοσύνη,η προοδευτικότητα,η αξιοπρέπεια ξεκινούν από την ψυχή κάθε δημοκρατικού,ελεύθερου,δίκαιου,προοδευτικού και αξιοπρεπούς ανθρώπου.Ακριβώς επειδή όλα μαζί δε χωρούν ταυτόχρονα σε κανένα κόμμα.Σε καμία μορφή συστηματοποιημένου κομματικού μηχανισμού.
Ξεκινούν από την ψυχή του ανθρώπου και μετά την όποια τους περιπέτεια επιστρέφουν ΣΕ αυτή ΓΙΑ αυτή.

"Η ζωή τραβά την ανηφόρα...."
Αν τόσα χρόνα κάτι έχει μείνει στη μνήμη μου πιο έντονα από κάθε άλλο,από όλες αυτές τις γιορτές και τα αφιερώματα των ημερών είναι με διαφορά οι κάτω γραμμές:





"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος."
(Τάσος Λειβαδίτης)